Najwcześniej, oprócz Starego Rynku – bo przy regulacji osady sukienniczej w 1823 r. – powstał Rynek Nowego Miasta (pl. Wolności), który stał się centralnym punktem miasta. Były tutaj ratusz i kościół, założono tu pierwszą aptekę, szkołę, zajazd i największą w Łodzi cukiernię. Na południowym krańcu Piotrkowskiej powstał Górny Rynek, założony w 1825 r. w osadzie Łódka. Trzeci rynek, zwany Fabrycznym (dziś pl. Katedralny), znajdował się przy Piotrkowskiej, w środku osady Łódka, naprzeciw ul. Emilii. Na początku lat 40. XIX w. władze miejskie założyły tam jatki rzeźniczo-piekarskie. Ówczesny prezydent F. Traeger zabronił stawiania budek i straganów przy Piotrkowskiej, na chodnikach przed domami i w sieniach domów. Targi na rynkach Starego i Nowego Miasta odbywały się na przemian w niedziele i inne dni świąteczne.
Rynki były wiele lat niebrukowane, a wozy grzęzły w błocie. Ponieważ ludność miasta ciągle się powiększała, jeden targ w dni świąteczne nie wystarczał. Mieszkańcy Piotrkowskiej złożyli więc prośbę o urządzenie targów na Rynku Fabrycznym i w 1842 r. władze wyraziły zgodę na targi w każdą środę. W 1864 r. nastąpiła zmiana – targi odbywały się we wtorki na placu ul. Dzikiej oraz na Rynku Fabrycznym, a w piątki na Starym i Nowym Mieście. Zmiana dni targowych przyjęta została przez łodzian z ubolewaniem, gdyż w niedziele dowóz żywności był lepszy. Nastąpiła więc zwyżka cen żywności. Ważną funkcję handlową spełniały też jarmarki. Do 1850 r. odbywało się w Łodzi rocznie 12 jarmarków, a potem sześć.
