Sara Zyskind pochodziła z zamożnej, łódzkiej rodziny, jej rodzice zmarli w getcie łódzkim i zostali pochowani na cmentarzu przy ul. Brackiej. Wcześnie osierocona Sara przeżyła trudy getta, pracując w resorcie bieliźniarskim. W sierpniu 1944 r. została wywieziona do Auschwitz-Birkenau, a stamtąd trafiła do innych obozów. Po wyzwoleniu wróciła do Łodzi, ale okazało się, że cała jej rodzina została wymordowana, więc postanowiła wyjechać z Polski.
Podróż do Izraela
W 1948 r. wraz z grupą z łódzkiego kibucu przedostała się nielegalnie za granicę. Zatrzymana przez Anglików podczas rejsu do Palestyny, była internowana w obozie dla uchodźców na Cyprze. Po kilku miesiącach przybyła do utworzonego już Izraela. Podczas wojny arabskiej (1948–1949) walczyła z bronią w ręku o niepodległość nowego kraju. Po demobilizacji osiadła w Tel-Awiwie, gdzie wyszła za mąż.
Wspomnienia z getta
W instytucjach oświatowych i wychowawczych na terenie Izraela odbywała spotkania, opowiadając o Holocauście. Okupacyjne przeżycia swoje i męża Eliezera Zyskinda opisała w biograficznych książkach: „Skradzione lata” i „Światło w dolinie łez”, które wydano w Izraelu, Polsce i USA. Sara Zyskind zmarła w Tel-Awiwie w 1994 r.
