Szczepan Andrzejewski w latach 1912–1914 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium u Karla Rauppa. Po powrocie do Łodzi został nauczycielem wychowania plastycznego w gimnazjum. W 1923 r. założył prywatną szkołę sztuk pięknych przy ul. Kilińskiego 141, a w 1933 r. letnią szkołę rysunku i malarstwa w miejscowości Woźniki, gdzie zamieszkał.
W czasie wojny został aresztowany przez gestapo i osadzony w więzieniu policyjnym w Radogoszczu, skąd 4 czerwca 1943 r. trafił do obozu koncentracyjnego w Auschwitz. W chwilach wolnych malował portrety współwięźniów, pejzaże i sceny z życia obozowego. W sierpniu 1944 r. deportowano go do Kaufering, będącego podobozem KL Dachau, gdzie pracował w fabryce porcelany w Allach, dekorując figurki i przedmioty codziennego użytku. W październiku 1945 r. wrócił do Woźnik i przez kolejne lata tworzył dzieła poświęcone życiu więźniów w obozach koncentracyjnych.
- ZOBACZ TAKŻE: Zwykłe życie niezwykłych łodzian. Jak wyglądało 100 czy 50 lat temu?
Szczepan Andrzejewski był przede wszystkim cenionym pejzażystą oraz autorem martwych natur, scen symbolicznych i portretów. W dorobku artystycznym Andrzejewskiego znajdują się powstałe po II wojnie światowej prace w stylu późnego impresjonizmu, których tematami są pejzaże, wiejskie widoki i portrety mieszkańców wsi. Jego prace znajdują się w Muzeum Sztuki w Łodzi, w Muzeum Okręgowym w Sieradzu oraz w Państwowym Muzeum w Oświęcimiu. Artysta zmarł 4 listopada 1950 r. w Woźnikach.
