Studiował historię sztuki na UW. W 1928 r. zadebiutował jako reżyser filmów dokumentalnych. Był współzałożycielem Stowarzyszenia Miłośników Filmu Artystycznego „Start” (1930), później Spółdzielni Autorów Filmowych SAF (1935). W czasie wojny znalazł się w ZSRR, gdzie realizował filmy dla wojska. W 1943 r. organizował Czołówkę Filmową WP, przekształconą potem w wytwórnię filmową. Był jednym z szefów powojennej kinematografii, dyrektorem przedsiębiorstwa Film Polski (1945-47) i kierownikiem Zespołu Filmowego „Blok” (1948–49) i „Studio” (1955–68). Wykładał w PWSF w Łodzi (1948–68), w latach 1954–56 był dziekanem Wydziału Reżyserii w Filmówce. To kluczowa postać dla uczelni i rozwoju filmowej Łodzi, która stała się centrum polskiej kinematografii, dzięki powstałym w mieście instytucjom. W 1969 r. wyemigrował z Polski, przebywał i pracował w RFN, Danii, USA. 4 kwietnia 1980 r. w Naples na Florydzie popełnił samobójstwo.
W 2004 r. na ul. Piotrkowskiej odsłonięto gwiazdę Aleksandra Forda. Ma on w swoim dorobku kilka ważnych obrazów, m.in. „Legion ulicy” (1932), „Ludzie Wisły” (1938), „Ulica Graniczna” (1948), „Młodość Chopina” (1951), „Piątka z ulicy Barskiej” (1953), „Ósmy dzień tygodnia” (1958), a przede wszystkim „Krzyżaków” (1960).
