W 1957 r. przeniósł się do Warszawy do redakcji dwutygodnika „Współczesność”; jego opowiadania porównywano z tekstami Hłaski. Debiutem książkowym był zbiór wierszy „Czas bez Marii”, który nawiązywał do twórczości T. Borowskiego. Doceniono zbiór jego opowiadań „Suche trawy” (1961), ale popularność przyniosły mu książki: „Dancing w kwaterze Hitlera” (1966) oraz „Raport z Monachium” (1967), w których akcentował nastroje antyniemieckie oraz krytykował tzw. bananową młodzież. Treści przystawały do polityki PRL-u, więc honorowano autora, który lubił zarabiać i wydawać pieniądze.
Talent i skandale
Miał talent i pisał szybko – błyskawicznie tworzył wiersze, opowieści i reportaże. Jednocześnie był skandalistą i zabijaką. Miał na koncie wyroki i pobyt w więzieniu za pobicia – również jednego z krytyków – i zniesławienie. Był podejrzewany o współpracę z SB, ale w 1971 r. pojechał do Belgii i poprosił o azyl polityczny, potem osiadł w Kanadzie, gdzie pracował jako ochroniarz i kierowca. Pisał nadal, m.in. „Opowieści z tranzytu” czy „Azyl polityczny”, ale kariery nie zrobił. Zmarł na raka 8 marca 1998 r. i został pochowany w Hamilton (Ontario). W latach 60. na podstawie jego opowiadań powstały dwa filmy: „Dancing w kwaterze Hitlera” oraz „Wycieczka w nieznane” o Auschwitz.
