Początkowo reżyser Leonard Buczkowski i scenarzysta Ludwik Starski planowali średniometrażowy dokument muzyczny, jednak po jego ukończeniu w 1946 r. zdecydowano się go wydłużyć do fabularyzowanej wersji pełnometrażowej. Zdjęcia rozpoczęły się już w grudniu 1945 r., a do fabularnej wersji – w maju 1946 r. Większość ujęć powstała w Łodzi, na ul. Łąkowej zrekonstruowano kilka warszawskich ulic, a w lipcu zrealizowano plenery w stolicy.
Film oparty na twórczości wojennej ulicznych wykonawców i orkiestr podwórkowych cieszył się dużą popularnością, jednak krytyka zarzucała mu zniekształcenie rzeczywistości okupacyjnej i łagodzenie niemieckich okrucieństw. W związku z tym na polecenie rządowe obraz został wycofany z kin i skierowany do poprawy. Zmieniona wersja weszła na ekrany w 1948 r. – wycięto z niej niemal 1/3 materiału, ale dokręcono nowe sceny.
Do końca XX w. film obejrzało w kinach 15 mln widzów. W obsadzie znaleźli się młodzi aktorzy, a także ekipa przedwojennych sław, m.in. Danuta Szaflarska, Jerzy Duszyński, Jan Świderski, Jan Kurnakowicz, Stanisław Łapiński i Zofia Jamry.
Widoczny z dalszej odległości kadr z „Zakazanych piosenek” zdobi obecnie elewację hotelu przy ul. Łąkowej, przywołując także wspomnienie słynnej łódzkiej wytwórni.
