Urodził się w Płońsku 18 czerwca 1850 r. Po ukończeniu studiów medycznych na Uniwersytecie Warszawskim w 1874 r. podjął praktykę lekarską w rodzinnym mieście, potem w Mławie, a następnie przyjechał do Łodzi, gdzie w 1880 r. przy ul. Piotrkowskiej 33 otworzył gabinet chorób wewnętrznych i dziecięcych. Zainicjował powstanie w Łodzi taniego ambulatorium dla robotników przy ul. Cegielnianej. Dzięki jego inicjatywie, staraniom łódzkiego Towarzystwa Lekarskiego, poparciu prasy i łódzkich fabrykantów oraz ofiarności łodzian w maju 1899 r. powstało Towarzystwo Doraźnej Pomocy Lekarskiej, które już 1 grudnia uruchomiło pierwszą w Łodzi stację Pogotowia Ratunkowego. W uroczystym otwarciu placówki, jednej z pierwszych w Królestwie Polskim, uczestniczyli przedstawiciele władz z gubernatorem piotrkowskim na czele, członkowie organizacji lekarskich, radni miejscy i dziennikarze. Pierwsza siedziba Pogotowia Ratunkowego w Łodzi mieściła się przy ul. Spacerowej 9 (dziś al. Kościuszki).
- ZOBACZ TAKŻE: Gdzie była wieś Bałuty? Co po niej zostało? To musi wiedzieć każdy łodzianin! [ZDJĘCIA]
Podczas I wojny światowej dr Pinkus był członkiem władz gminy żydowskiej w Łodzi. Stacją pogotowia kierował w latach 1901–1928. Kiedy przeszedł na emeryturę, łódzki magistrat w uznaniu zasług przyznał mu dożywotnią rentę w wysokości dotychczasowego wynagrodzenia. Dr Pinkus spoczywa na cmentarzu przy ul. Brackiej, jego synem był również łódzki lekarz – Ludwik Pinkus.
