Aktorka pochodziła z rodziny ziemiańskiej, w młodości trenowała łyżwiarstwo i taniec. Na przełomie lat 1939 i 1940 została osadzona wraz z matką i bratem w obozie jenieckim pod Olsztynkiem. Uniknęła wywozu na roboty i pracowała w ogrodach w Wilanowie. Aresztowana w nocy 23 kwietnia 1942 r. za współpracę z podziemiem i pomoc rodzinie żydowskiej, siedem miesięcy była więziona na Pawiaku. Po uwolnieniu wzięła udział w powstaniu warszawskim i walczyła do końca.
Po wojnie trafiła do Teatru Syrena w Łodzi, grała też w kabarecie Gong, gdzie wypatrzył ją asystent reżysera Leonarda Buczkowskiego, wskutek czego znalazła się na planie „Zakazanych piosenek”. W 1946 r. ukończyła jeszcze Szkołę Tańca Artystycznego Janiny Mieczyńskiej Łodzi, a dwa lata później zdała aktorski egzamin eksternistyczny. Po powrocie do Warszawy w 1947 r. występowała na wielu scenach. Była zaręczona z pochodzącym z Łodzi filmowym amantem Tadeuszem Plucińskim. W latach 1954–1963 jej mężem był Andrzej Borecki, a potem architekt i sławny szermierz Wojciech Zabłocki.
Janowska ma na koncie sporo ról filmowych, począwszy od „Zakazanych piosenek” (1946) po „Ostatnią akcję” (2007) oraz udział w serialach telewizyjnych (m.in. „Wojna domowa”, „Podróż za jeden uśmiech”, „Czterdziestolatek”, „Lalka”, „Złotopolscy” czy „Plebania”).
Aktorka zmarła w Warszawie 13 listopada 2017 r.
