Zmienić się miała także Łódź. W marcu 1971 r. powołano do życia specjalną komisję partyjno-rządową ds. opracowania założeń i modernizacji Łodzi w ciągu najbliższych lat. Planowano zdynamizowanie budownictwa, poprawę komunikacji miejskiej, przebudowę śródmieścia i modernizację zakładów. Rozwój miasta dokonywał się na podstawie planu zagospodarowania przestrzennego Łodzi z 1970 r., jednak prawdziwym motorem zmian stał się zatwierdzony przez rząd „Projekt rozwoju i modernizacji Łodzi na okres do 1975 r. i dalsze lata”. Dostrzeżono bowiem, że miasto było dotychczas pomijane w wielu obszarach inwestycyjnych.
Łódź walczy o swoje
Dokonano zatem kilku korekt planu z 1970 r. Kładły one nacisk na rozbudowę, modernizację i restrukturyzację przemysłu, dalszy dynamiczny rozwój budownictwa mieszkaniowego, a także infrastruktury technicznej i społecznej, zwłaszcza w sferze usług i kultury. Lata 70. XX w. były przełomowym i dość dynamicznym okresem w powojennym urbanistycznym rozwoju Łodzi. Stało się tak na skutek pewnego otwarcia się nowych władz PRL na Zachód i uzyskania stamtąd znacznych kredytów, dzięki czemu zwiększyły się możliwości inwestycyjne państwa. W efekcie szerszych kontaktów dotarły do kraju nowe technologie oraz wzorce i rozwiązania urbanistyczne. Głównymi czynnikami rozwoju Łodzi miały się stać: dalszy wzrost przemysłu, zróżnicowanego pod względem branżowym oraz rozbudowa wielorodzinnego budownictwa mieszkaniowego. Oba priorytety wymagały nowych terenów, a to oznaczało wyjście z inwestycjami poza linię kolei obwodowej.
Powrót prezydenta
Przewodniczącym prezydium Rady Narodowej m. Łodzi był w latach 1971–1973 Jerzy Lorens. Ustawa o radach narodowych z 1973 r. przywróciła jednak stanowisko prezydenta miasta, a ustawa z 1975 r. wprowadzała dwustopniowy podział władzy. Na mocy tej ostatniej powołano do życia województwo miejskie łódzkie, obejmujące miasto Łódź i niewielką część obszaru dotychczasowego województwa. Po reformie z 1975 r. prezydent w dalszym ciągu pełnił funkcję organu administracji państwowej. W tym okresie prezydentem Łodzi pozostawał nadal Jerzy Lorens, który sprawował tę funkcję do 1978 r., a potem Józef Niewiadomski (do 1985 r.)
Nowy układ komunikacyjny
Pierwszym znakiem przemian i chyba największym osiągnięciem w zakresie komunikacji było utworzenie wewnętrznej, okrążającej śródmieście obwodnicy Łodzi. Proces jej tworzenia przebiegał etapami. Na początku lat 70. XX w. dokonano bezpośredniego przebicia ul. Kopcińskiego przez wolne tereny do ul. Niższej. W ten sposób powstał dosyć nowoczesny, dwujezdniowy i kilkupasmowy wschodni odcinek obwodnicy, który uzyskał imię Jana Promińskiego (obecnie al. Śmigłego-Rydza).
Nad linią kolejową Łódź Fabryczna – Koluszki wybudowano kilka lat później wiadukt, co znacznie udrożniło tę trasę. Od ul. Niższej, poprzez ul. Broniewskiego, łączyła się ona z ul. Gagarina (ul. Paderewskiego), czyli odcinkiem południowym tej obwodnicy. Dzięki temu powstał przejazd przez miasto od ul. Pabianickiej aż po ul. Strykowską, ułatwiający też tranzyt w kierunku Warszawy.
W drugiej połowie lat 70. dokonano modernizacji ul. Inflanckiej i ul. Julianowskiej, które zostały poszerzone do dwóch jezdni. W ten sposób powstał północny odcinek obwodnicy, łączący ul. Strykowską z ul. Zgierską i odciążający ul. Wojska Polskiego. Ciągle jednak brakowało zachodniego odcinka obwodnicy, którego rolę odgrywał częściowo ciąg zmodernizowanych ulic: Pojezierska – Hipoteczna – Klonowa – Kasprzaka – Zielona – Żeligowskiego – Łąkowa – Żeromskiego. Dopiero stąd aleją Politechniki był dojazd do ronda Titowa, gdzie następowało połączenie z ul. Pabianicką i ul. Gagarina, czyli południowym odcinkiem obwodnicy, domykającym ten wewnętrzny ring.
