Ewa Sułkowska-Bierezin od 1945 r. mieszkała w Łodzi. Ukończyła studia na Politechnice Łódzkiej w 1959 r. i pracowała jako asystentka w Instytucie Elektrotechniki PŁ w latach 1960–1971. Po wydarzeniach w marcu 1968 r. została odsunięta od zajęć dydaktycznych. Od wiosny 1969 r. była związana z antykomunistyczną organizacją Ruch. W lipcu 1970 r. została na kilka miesięcy aresztowana, a następnie zwolniona z pracy. Od 1973 r. pracowała w Instytucie Techniki Cieplnej w Łodzi, a od 1976 r. współpracowała z KOR. Publikowała artykuły w podziemnym kwartalniku „Puls”. Należała do Niezależnego Klubu Dyskusyjnego, a w mieszkaniu Bierezinów organizowano spotkania opozycji.
Po sierpniu 1980 r. zaangażowała się w organizację Solidarności. Po wprowadzeniu stanu wojennego internowana do 22 lipca 1982 r. W lutym 1983 r. wyemigrowała do USA, gdzie pracowała jako redaktorka „Dziennika Związkowego” oraz współpracowała z Radiem Wolna Europa i „Nowym Dziennikiem”. Zajmowała się wspieraniem opozycji demokratycznej w Polsce, tworzyła i tłumaczyła teksty piosenek.
Do Polski wróciła w 2003 r. i opracowała wraz z Ewą Rogalewską publikację „Orła wrona nie pokona, czyli co pomagało nam przetrwać. Śpiewnik internowanych”. W 2011 r. odznaczona Krzyżem Oficerskim OOP, a w 2012 r. została laureatką Nagrody Miasta Łodzi. W 2016 r. pośmiertnie odznaczona Krzyżem Wolności i Solidarności.
