Obraz wszedł na ekrany jako komedia muzyczna przedwojennego mistrza tego gatunku – znanego tekściarza, łodzianina Ludwika Starskiego, który próbował dostosować swoją twórczość do wymagań socrealizmu. Wielowątkowa historia obraca się wokół pary postaci granych przez Tadeusza Schmidta i Lidię Korsakównę, czyli Janka Szarlińskiego – murarza, przodownika pracy odbudowującego zrujnowaną Warszawę, i Hanki Ruczaj – dziewczyny odwiedzającej stolicę z wiejskim zespołem folklorystycznym. Para spotyka się w czasie wieczornych występów artystycznych, tańczy, ale rozdziela się, nie poznawszy nawet swoich imion. Kilka miesięcy później, kiedy Hanka przenosi się do miasta i uczy zawodu murarskiego, spotykają się ponownie. Mariensztat, stara dzielnica Warszawy, stała się tłem romansu, ale także symbolem odbudowy stolicy.
Film w dużej części był kręcony w naturalnej scenerii, ale wiele scen powstało w Łodzi, natomiast sam rynek Mariensztacki imitowała ogromna dekoracja. Na ekranie występuje zespół Mazowsze, a główną piosenkę „Jak przygoda, to tylko w Warszawie” zaśpiewała nastoletnia wówczas Irena Santor, podkładając głos Lidii Korsakównie, również wychowance z Karolina. Film powstał na taśmie radzieckiej Sowkolor i jest pierwszym w historii pełnometrażowym polskim filmem kolorowym. Podobnie jak pierwszy powojennym film „Zakazane piosenki” z 1945 r., ten obraz również wyprodukowano w Łodzi.
