Kilka lat później do spółki przystąpił Ferdynand Finster i powstała Łódzka Manufaktura Pluszowa, wytwarzająca tkaniny obiciowe oraz imitacje futer, a potem nowe przedsiębiorstwo o nazwie Dywan Wschodni. W czasie wojny produkowano tam koce i sukno dla armii niemieckiej. W styczniu 1945 r. fabryka została znacjonalizowana i zaczęła funkcjonować jako Fabryka Pluszu i Dywanów. Przedsiębiorstwo zatrudniało ok. 1000 osób.
Lata gierkowskie przyniosły decyzję o ukierunkowaniu produkcji na dywany wełniane. W 1974 r. w drodze konkursu ogłoszonego wśród pracowników fabryka zyskała nową nazwę Dywilan. W 1975 r. wytwarzano już 1,5 mln mkw. dywanów oraz 0,5 mln mkw. tkanin obiciowych. Osiągnięciem było wejście na zagraniczne rynki zbytu, m.in. krajów arabskich. Łódzkie dywany chętnie kupowali arabscy szejkowie, gdzie eksportowano prawie 60% produkcji.
Lata 90. XX w. przyniosły krach i w 1999 r. ogłoszono upadłość zakładu, który został sprzedany prywatnym przedsiębiorcom. Jedna z firm, chcąc nadal produkować polskie dywany z wełny, kupiła część nieruchomości wraz z parkiem maszynowym, znakiem towarowym Dywilan i wzornictwem. W 2010 r. przedsiębiorstwo rozpoczęło także produkcję tkanej sztucznej trawy dla celów sportowych i dekoracyjnych.
