Do wybuchu wojny nie było na tym terenie żadnego parku, ale zabudowany obszar Starego Miasta nad Łódką z wydzielonym miejscem na bazary handlowe, opanowane przez kupców żydowskich. Tu znajdował się także słynny targ rybny, gdzie sprzedawano śledzie – jeden z najtańszych i najpopularniejszych wówczas artykułów spożywczych. W 1941 r. niemieckie władze zdecydowały o wyburzeniu sporej części budynków, by zaznaczyć południową granicę Litzmannstadt Ghetto. Natomiast dopiero po wojnie, w latach 1951–1953 powstał tam, wg projektu K. Chrabelskiego, park Staromiejski o pow. 17 ha, który jest obecnie rewitalizowany. W parku znajdują się m.in. staw na rzece Łódce, płynącej w zamkniętym kanale, zegar słoneczny i pomnik Dekalogu, a po zachodniej stronie – fontanna, pomnik A. Kamińskiego i stoliki szachowe. Choć to dobrze znane wszystkim łodzianom miejsce określano „parkiem Śledzia”, to w parku jako takim rybami tymi nigdy nie handlowano. Jak widać, siła tradycji miasta jest ogromna.
Park Staromiejski, czyli Śledzia. Skąd się wzięła ta nazwa? [ŁODZIANIZM]
Park Staromiejski określany jest przez łodzian mianem parku Śledzia i jest to swoisty fenomen w nazewnictwie, bowiem odwołuje się do odległej tradycji miejsca, które pełniło dawniej zupełnie inne funkcje.
