Urodził się 18 grudnia 1902 r. w Bremie, był handlarzem kawą. W kwietniu 1940 r., po utworzeniu getta w Łodzi, został mianowany szefem biura ekonomiczno-żywnościowego getta w magistracie Litzmannstadt, które przekształcono potem w zarząd – Gettoverwaltung, gdzie pracowało ponad 200 niemieckich urzędników. W pracy kontaktował się przede wszystkim z Chaimem Rumkowskim, przełożonym starszeństwa Żydów.
Szybko wykorzystał swoje kupieckie talenty i doszedł do ogromnego bogactwa, przywłaszczając sobie część mienia żydowskiego. W Pabianicach wybudował specjalne magazyny, w których składowano dobytek zamordowanych w obozie w Chełmnie nad Nerem. Po likwidacji getta Biebow aktywnie organizował transporty do obozu Auschwitz-Birkenau. Po deportacji ostatnich więźniów 29 sierpnia 1944 r. do samego końca okupacji nadzorował wywożenie pożydowskiego mienia do Rzeszy. Zdołał zbiec z Łodzi tuż przed wkroczeniem wojsk radzieckich.
Został aresztowany w styczniu 1946 r. w Niemczech, w brytyjskiej strefie okupacyjnej, a następnie wydany władzom polskim. Z więzienia mokotowskiego przewieziono go do Łodzi, gdzie stanął przed Sądem Okręgowym. 30 kwietnia 1947 r., po tygodniowej rozprawie, za zbrodnię ludobójstwa skazano go na karę śmierci przez powieszenie. Wyrok wykonano 23 czerwca 1947 r. w dawnym więzieniu przy ul. Sterlinga, a ciało przekazano do Collegium Anatomicum UŁ.
