Dorastał w podwórku kamienicy przy pasażu Szulca 5 (obecnie al. 1 Maja), a potem w domu przy ulicy Andrzeja Struga 40 (obecnie 42). Do dziś widnieje tam tablica poświęcona poecie. W Łodzi mieszkał również przy ulicy Dzielnej 50 (obecnie Narutowicza 56), ukończył Męskie Gimnazjum Rządowe przy ul. Sienkiewicza, a już po wyjeździe na studia prawnicze do Warszawy w 1916 roku odwiedzał rodziców mieszkających przy alei Spacerowej 27 (al. Kościuszki).
Debiut i kabaretowa działalność
Jako poeta zadebiutował w 1913 roku na łamach „Kuriera Warszawskiego”, ale ściśle współpracował z łódzkimi kabaretami Bi-Ba-Bo i Nowości. W trakcie studiów nawiązał współpracę z pismem studenckim „Pro arte et studio", a był także współzałożycielem kabaretu literackiego „Pikador”, a następnie w 1919 roku współtwórcą i czołowym przedstawicielem grupy poetyckiej „Skamander”. W tym samym roku poślubił w Łodzi Stefanię Marchew. Już wówczas był uznanym poetą i ważną postacią życia literackiego dwudziestolecia międzywojennego. W 1928 roku otrzymała Nagrodę Literacka Łodzi. Ale prowadził również ożywioną działalność jako autor tekstów satyrycznych i piosenek m.in. dla kabaretów Miraż, Czarny Kot, Qui Pro Quo czy Banda. Spora część dorobku stanowią również niezapomniane utwory dla dzieci. Współpracował z pismami satyrycznymi: „Cyrulikiem Warszawskim" i „Szpilkami”. Od 1935 roku był kierownikiem artystycznym działu humoru w Polskim Radiu. Więcej czasu spędzał w stolicy, ale nie zapominał o rodzinnej Łodzi.
W 1939 roku wyemigrował najpierw do Brazylii, a potem do Stanów Zjednoczonych. Wrócił do Polski w czerwcu 1946 roku i zamieszkał w Aninie, ale Łódź ponownie doceniła swojego największego poetę przyznając mu w 1949 roku kolejną nagrodę literacką miasta. Został także doktorem honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego. Ilekroć mógł, wracał do Łodzi, którą nazywał „najwspanialszym miastem na ziemi” i podkreślał to m.in. w poemacie „Kwiaty polskie”. Zmarł na atak serca w pensjonacie ZAIKS „Halama” w Zakopanem 27 XII 1953 roku i została pochowany na Powązkach.