Do Łodzi przybył z bratem Andrzejem w latach 80. XIX w. Podjął pracę w fabryce kapeluszy na Widzewie oraz został członkiem Związku Robotników Polskich i jednym z pierwszych członków łódzkiego oddziału SKP. Jego mieszkanie przy ul. Złotej 8 było miejscem zebrań i szkoleń, a także przechowywania nielegalnych wydawnictw. Został aresztowany 9 października 1894 r., a po dwuletnim śledztwie w moskiewskim więzieniu, został skazany w 1896 r. na zsyłkę do Szuszenskoje we Wschodniej Syberii.
W maju 1897 r. przybył tam zesłany Włodzimierz Lenin, a rok później Nadieżda Krupska, z którymi Promiński się zaprzyjaźnił. Po wyroku dostał zakaz osiedlania w europejskiej części Rosji i podjął pracę na kolei syberyjskiej. Brał udział w rewolucji w latach 1905 i 1917, a w 1920 r. pojechał do Moskwy, gdzie spotkał się z Leninem i Krupską. W 1923 r. postanowił wrócić do Polski, jednak w drodze zmarł na tyfus, a jego rodzina została w ZSRR.
Dla łodzian postać kojarzy się z nazwą ulicy, która od 1970 r. nosiła jego imię, a w 1991 r. przemianowana została na aleję marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza. Wcześniej biegła tędy ul. Wandy, a dalej ul. Żelazna, prowadzące od ul. Głównej do kościoła św. Anny. W latach 1968–1970 ulicę znacznie poszerzono i wybudowano estakadę.
