Okólnik prezesa rejencji kaliskiej z 10 grudnia 1939 r. sygnalizował potrzebę utworzenia getta w północnej części Łodzi. Zarządzenie prezydenta policji Johanna Schafera o utworzeniu w Łodzi wydzielonego rewiru żydowskiego ukazało się w gazecie „Lodscher Zeitung” i wyznaczało jego orientacyjne granice oraz plan przesiedlenia. Getto utworzone zostało w najbardziej zaniedbanej, północnej części Łodzi – na Bałutach i Starym Mieście – na obszarze 4,13 km kw. W chwili utworzenia jego granice przebiegały wzdłuż ulic: Żurawiej – Wspólnej – Stefana – Okopowej – Czarnieckiego – Sukienniczej – Marysińskiej – Inflanckiej, a dalej Bracką – Przemysłową – Brzezińską – Oblęgorską – Chłodną – Smugową – Nad Łódką – Stodolnianą – Podrzeczną – Drewnowską – Wrześnieńską – Urzędniczą do Zgierskiej. Z obszaru getta zostały wyłączone arterie komunikacyjne: Nowomiejska, Zgierska i Limanowskiego. W ten sposób Litzmannstadt Ghetto zostało przecięte na trzy części.
Latem 1940 r. zbudowano nad ul. Zgierską drewniane mosty dla pieszych w rejonie ulic Lutomierskiej, Podgórnej oraz Limanowskiego (przy Masarskiej). Domy przylegające do getta nad Łódką wyburzono, tworząc strefę ochronną otoczoną zaporami z drutu kolczastego. Ostateczne odizolowanie getta od miasta nastąpiło 30 kwietnia 1940 r.
