Jednym z takich związków taktycznych stała się Armia „Łódź”, dowodzona przez gen. Juliusza Rómmla. Od 24 marca wraz ze swoim sztabem przebywał on w Łodzi, pracując nad stworzeniem armii i rozbudową systemu obrony głównej pozycji na linii Warty i Widawki. Siedzibą sztabu był pałac Juliusza Heinzla w parku Julianowskim.
Armia „Łódź”
Finalnie w skład Armii „Łódź” weszły cztery dywizje piechoty (2, 10, 28 i 30) i 44. rezerwowa oraz dwie brygady kawalerii: Wołyńska i Kresowa. Celem operacyjnym Armii „Łódź” było utrzymanie rejonu Łodzi i Piotrkowa Trybunalskiego oraz umożliwienie przeprowadzenia koncentracji armii odwodowej. Linia obrony, ustalona przez generała, rozciągała się na północy od wsi Glinno po Rozprzę koło Piotrkowa. Najsilniej fortyfikowano odcinek południowy, spodziewając się stamtąd głównego uderzenia. Budowano umocnienia przeciwczołgowe i schrony bojowe. Były to tzw. tradytory jednostronne, mogące pomieścić czteroosobową załogę i ciężki karabin maszynowy. Ogółem powstało 36 schronów żelbetonowych i liczne umocnienia drewniano-ziemne. Przy pomocy ludności cywilnej wykopano kilometry rowów strzeleckich i ułożono zasieki z drutu kolczastego.
W momencie rozpoczęcia walk we wrześniu 1939 r. Armia „Łódź” liczyła ok. 80 tys. żołnierzy, dysponowała 49 czołgami, a jej artyleria posiadała 288 dział i moździerzy oraz 136 działek przeciwpancernych. Przeciwko niej Wehrmacht rzucił 12 dywizji – łącznie 190 tys. żołnierzy, 896 czołgów, 1540 dział, 816 działek przeciwpancernych, a także wsparcie lotnictwa.
