Zarówno budynki mieszkalne, jak i rozmaite gmachy użyteczności publicznej z okresu międzywojennego wyróżniają się w pejzażu Łodzi. Trwały ślad tamtych czasów jest dobrze widoczny m.in. w projektach znanych architektów tamtych lat: Wiesława Lisowskiego, Józefa Kabana czy Henryka Hirszenberga.
Nowoczesne obiekty
Wiesław Lisowski (1884–1954) studiował architekturę w Petersburgu. Od 1 kwietnia 1919 r. sprawował funkcję architekta miejskiego w Łodzi. Pod jego nadzorem i przy jego udziale powstawały szkoły, łaźnie miejskie, stacje oczyszczania ścieków i szpitale. Z deski kreślarskiej architekta miejskiego zeszły m.in. projekty budynków szkół przy ul. Nowo-Targowej 24/26 (1923-26), ul. Nowo-Marysińskiej 1/3 (1923-24), ul. 11 Listopada 27 (1922), ul. Cegielnianej 58 i ul. Drewnowskiej 88. Lisowski zaprojektował również zakład kąpielowy na rogu ul. Wodnej. Jego najbardziej znaczące w krajobrazie Łodzi budynki to: gmach polskiej YMCA przy ul. Moniuszki 4A, wzniesiony w latach 1932–1939, bodaj najlepszy w mieście przykład funkcjonalizmu, siedziba wydziału wodociągów i kanalizacji UM (1928–1930), potem rektorat UŁ czy też dom-pomnik Józefa Piłsudskiego przy ul. Traugutta 18 (1933-39) – dziś siedziba Łódzkiego Domu Kultury.
Według projektu Lisowskiego powstał również nowoczesny na owe czasy szpital im. prez. I. Mościckiego przy ul. Zagajnikowej (1930) – obecnie Szpital im. N. Barlickiego, a także osiedle domów oficerskich przy ul. Kopcińskiego. Lisowski przez cały czas mieszkał w Łodzi, a po wojnie do 1954 r. pracował nadal w biurach projektowych.
