Przypomnijmy, że po śmierci prezydenta Łodzi Mariana Cynarskiego, zamordowanego przez zdesperowanego bezrobotnego w bramie swojego domu przy ul. św. Andrzeja w 1927 r., funkcję kierowniczą miasta objął Bronisław Ziemięcki i sprawował ją aż do 1933 r.
Samorządowy pat
W myśl obowiązujących przepisów kadencja Rady Miejskiej miała trwać trzy lata. Tymczasem kolejne wybory odłożono na czas nieokreślony. W prasie zaczęły pojawiać się informacje o ustanowieniu w samorządzie łódzkim zarządów komisarycznych. Sama rada, zaniepokojona decyzją, uchwaliła pod koniec listopada 1930 r. wniosek o samorozwiązaniu, ale MSW nie uznało tej decyzji. W roku 1933 r. minister spraw wewnętrznych RP odwołał jednak prezydenta Ziemięckiego wraz z całym zarządem za złą gospodarkę finansową.
Przez niemal rok władzę w Łodzi sprawował komisarz rządowy, którym ustanowiono dawnego wiceprezydenta – inż. Wacława Wojewódzkiego. Wybory udało się przeprowadzić dopiero 27 maja 1934 r., a triumfował w nich Obóz Narodowy, który zdobył 39 z 72 mandatów w Radzie Miejskiej. Prorządowe ugrupowanie Blok Wyborczy Pracy dla Samorządu uzyskało 10 mandatów, a socjaliści zdobyli jedynie siedem mandatów. Stanowisko komisarza rządowego miasta zdołał zachować Wacław Maksymilian Józef Wojewódzki.
