Już w 1876 roku architekt miasta Hilary Majewski przygotował projekt wodociągów. Zaproponował budowę studni głębinowej i zbiornika na wodę w najwyższym punkcie śródmieścia Łodzi – przy skrzyżowaniu obecnych ulic Sienkiewicza i Tuwima, skąd woda miała rozchodzić się rurami po centrum, by zaspokajać potrzeby mieszkańców i zasilać hydranty przeciwpożarowe.
12 stycznia 1886 roku powstał Komitet Kanalizacji i Wodociągów w mieście Łodzi, który skupiał największych i najbogatszych fabrykantów. Planowali oni powołanie towarzystwa akcyjnego do budowy i eksploatacji kanalizacji, oczyszczalni i wodociągów. Władze carskie zażądały od właścicieli zakładów natychmiastowego zaprzestania zatruwania łódzkich rzek. Ci w odpowiedzi zlecili inżynierowi Edwardowi Szenfeldowi przygotowanie projektu oczyszczania ścieków fabrycznych. Szenfeld oparł swój projekt na założeniu, że w Łodzi musi powstać kanalizacja ogólnospławna (wspólne kanały dla zbierania ścieków bytowych, fabrycznych i deszczówki) z siecią osadników. Realizacja tego pomysłu nie doszła do skutku, ponieważ fabrykanci nie zdecydowali się ponosić tak dużych wydatków inwestycyjnych.
