Wieżę wzniesiono na terenie powstałym po wyburzeniu budynków stojących na zapleczu frontowych kamienic w kwartale ulic: Piotrkowska – Wigury – Sienkiewicza – Główna (dziś al. Piłsudskiego). Miała być nową wizytówką Łodzi i symbolem gierkowskiej nowoczesności. Jej wyrazem były najwyższe wówczas w Polsce, liczące od 14 do 25 kondygnacji budynki mieszkalne, zwieńczone charakterystycznymi, wysuniętymi poza elewacje, bryłowatymi pawilonami, przeznaczonymi na lokale użytkowe, m.in. na pracownie dla artystów.
Szybciej i wyżej
Śródmiejska Dzielnica Mieszkaniowa (ŚDM), wzniesiona w centrum miasta w latach 1975–1982, stanowiła zespół jednych z największych w Polsce budynków mieszkalnych, wykonanych w konstrukcji szkieletowej słupowo-płytowej. I choć daleko im było jeszcze do nowojorskich, przedwojennych drapaczy chmur, sięgających 400 m wysokości, wśród łodzian szybko uzyskały nazwę „Manhattan”.
Projektowane wtedy systemy wielkopłytowe dla budynków mieszkalnych pozwalały na wznoszenie obiektów do wysokości maksymalnie 11 kondygnacji. Nie stawiano tam zatem ścian nośnych z tradycyjnej wielkiej płyty, a jedynie ściany osłonowe z żelbetowych płyt elewacyjnych, wykończonych azbestowo-cementowymi okładzinami, które szczęśliwie zdemontowano podczas remontu w latach 90. XX w. Poza tym budynki te posadowione zostały nie za pomocą ław fundamentowych, ale płyt fundamentowych.
