Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Łódzkim, potem był nauczycielem języka polskiego w Szkole Podstawowej nr 139 na Stokach, gdzie mieszkał. Zadebiutował poetycko w 1949 r. na łamach tygodnika „Kuźnica”. W latach 1955–1957 był redaktorem dwutygodnika „Kronika”, później redagował też „Odgłosy”. Pierwszą książkę wydał w 1957 r. – był to zbiór wierszy „Wino półsłodkie”.
Wcześniej, w dobie socrealizmu, nie drukował prawie wcale. Bliższe mu było pokolenie po odwilży, przewartościowujące dotychczasowe ideologiczne doktryny i wzorce. Był to czas kawiarnianych dyskusji z nutą egzystencjalnej refleksji, z awangardową modą, jazzem i rock’n’rollem w tle, które obudziły falę swobody obyczajowej, indywidualizmu oraz niezależności w literaturze i sztuce. Pokolenie poetów po 1956 r. szukało własnej drogi, odrzucając nie tylko okowy socrealizmu, ale również patetyczne schematy poetyckiej tradycji. Artyści chcieli wyrażać siebie i przedstawiać otaczający świat w prostych słowach, na swój sposób, nie lukrując rzeczywistości. Takie były również wiersze Jerzego Waleńczyka, który był barwną postacią życia literackiego Łodzi, zawarte m.in. w zbiorach „Blaszany kogut”, „Sześcienna cisza zmierzchu”, „Uliczka Dobrych Ludzi”, „Biały telefon”, „Dyliżans”, „Źdźbło trawy i gwiazda” czy „Parafia Przemienienia Pańskiego”.
