Początki kariery politycznej
Ukończył 6 klas szkoły powszechnej w Łodzi, a od 1922 r. pracował jako robotnik w zakładach Scheiblera i Grohmana. Działał w Zarządzie Związku Zawodowego Robotników Przemysłu Włókienniczego, a w latach 1929–1938 był także członkiem KPP. We wrześniu 1939 r. znalazł się na terenach wschodnich i został ewakuowany w głąb ZSRR. W maju 1943 r. wstąpił do formowanego nad Oką Wojska Polskiego, gdzie został oficerem politycznym. Karierę w aparacie władzy zrobił po wojnie.
Antysemita i stalinowiec
W latach 1945–1948 był przewodniczącym Komitetu Centralnego Związków Zawodowych. Po wyzwoleniu Łodzi znalazł się w składzie Tymczasowego Zarządu miasta Łodzi. W latach 1948–49 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej, I sekretarzem KW PZPR we Wrocławiu (1949–1951), a potem objął stanowisko kierownika Wydziału Kadr KC PZPR.
W 1952 r. awansowany na stopień generała brygady, po czym został szefem Głównego Zarządu Politycznego WP oraz wiceministrem obrony jako zastępca marszałka Rokossowskiego. W tym okresie dał się poznać jako bezwzględny działacz partyjny, antysemita i stalinowiec nazywany „generałem gazrurką”, bo w jednym z przemówień wiosną 1956 r. miał zachęcać robotników, aby bronili jedności partii, choćby i tym narzędziem. Jako przeciwnik odnowy, na pytanie: „Kto jest winien odwilży?”, odpowiadał: „Rasa, prasa i te, co mają maturę”. Aż do lat 90. działał w KC PZPR i strukturach ZBoWiD. Zmarł w Łodzi 28 lutego 1992 r.
