W 1902 r. wyjechał na studia do Berlina i w latach 1906–1924 pisał książki oraz artykuły związane z dziejami Żydów. Na Uniwersytecie Berlińskim w 1910 r. obronił jednak pracę doktorską z matematyki na temat równań różniczkowych. Rok później przeprowadził się do Monachium, gdzie skupił się na geometrii rzutowej oraz teorii aproksymacji. W 1914 r. udowodnił twierdzenie, poparte także przez węgierskiego naukowca Otto Szása i stąd nazwa znanej w świecie matematyki zasady. W 1919 r. uzyskał niemieckie obywatelstwo i pracował jako nauczyciel.
Przyjaciel Einsteina
Müntz przeszedł załamanie nerwowe i przebywał w sanatorium koło Getyngi, a następnie wyjechał z żoną do Polski, gdzie zamieszkał u teściów na wsi. Po roku wrócił do Getyngi, gdzie publikował prace z zakresu matematyki. W 1924 r. zamieszkał z żoną w Berlinie, ale nie mógł znaleźć pracy. W 1927 i 1930 r. blisko współpracował i zaprzyjaźnił się z Albertem Einsteinem. W 1929 r. objął stanowisko profesora w Katedrze Równań Różniczkowych i Całkowych. Na uniwersytecie w Leningradzie. Wydalony z ZSRR w 1937 r. zamieszkał w Sztokholmie, gdzie zajął się badaniami nad hemodynamiką, czyli analizą układu krążenia krwi. Sam borykał się z problemami ze wzrokiem, a przez ostatnie lata życia był niewidomy. To kolejny łodzianin znany w międzynarodowym świecie nauki.
